Балалар иҗаты. Җир йөзендә иң кадерле әнием!

Әни! Һәркем өчен иң изге, иң кадерле зат – якты дөньяга килгәнче үк безне кайгыртучы, йомшак куллары белән сыйпап, назлы итеп эндәшеп безне йокыдан уятучы, кайгы-шатлыкларыбызны уртак итүче газиз әниебез. 
Әниләр турында бик күп сөйләп була, алар турында бик күп җырлар, шигырьләр бар. 
 

Авырлыклар килсә бу тормышта, 
Көенгән дә элек – әниләр. 
Кайгыларны җиңеп, шатлык килсә, 
Сөенгән дә элек – әниләр. 
 

Әни, әнием! Бу сүзне бик назлап, кадерләп әйтәбез. Күңелебездә булган бөтен рәхмәтне шушы сүз белән җиткерәбез. 
Әнием! Безгә җан биреп кенә калмыйча, сау-сәламәт итеп үстерү, кирәкле кеше итеп тәрбияләү өчен күпме көч түккәнсең! Олыларны ихтирам итәргә, гадел, эчкерсез, ярдәмчел булырга да өйрәтүчебез – син, әни! Без болар өчен һәрвакыт әниләргә бурычлы. Иң авыр вакытларда да безгә әниләр ярдәмгә килә. Алар иң дөрес киңәш тә бирәләр, туры юлын да күрсәтәләр. Әниләребезнең җылы карашы, кирәк чакта ачуланучы, ә күп вакыт назлап караучы күзләре безне һәрдаим озата баралар. 
Әниле кеше – бик бәхетле кеше ул. Мин шулай дип уйлыйм. Иртән йокыдан тәмле итеп, назлап: ”Кызым, тор”, – дип уятучы, “Сау бул, яхшы билгеләр ал”, – дип, мәктәпкә озатучы, дәрестән соң кайтуга тәмле сыйлары белән каршы алучы, һәрвакыт ярдәмгә атлыгып торучы, мине һәрвакыт кайгыртучы, кич белән ятканда: “Тәмле йокы”, – дип йокларга яткыручы әнием, әнкәм бар. 
Әнием Гөлназ – минем чын дустым, киңәшчем. Беркемгә сөйли алмаган сүзләремне, серләремне мин әниемә рәхәтләнеп сөйли алам, киңәш сорый алам. 
 

Әниебез энем Дилүскә һәм миңа – ышанычлы терәк, әтиемә – ышанычлы тормыш юлдашы, туганнарыбызга ягымлы туган булып, тирә-юньдәгеләргә ихтирамлы һәм игътибарлы булып һәр туган көнгә сөенеп яши. 
Әниебезгә мәхәббәтебезне гап-гади өч сүз белән: “Син безгә кирәк”, – дип аңлатасы килә. 
Гаилә учагыбызны сүндермичә, әниебез белән бергә гел елмаеп, куанып яшәргә язсын безгә. 
Зилә Солтанова. 
Ташлыяр.