Әдәби минутлар рубрикасы буенча яңалыклар
-
Канат куеп иңнәргә
Зәлидә балалары белән туган якларына да кайтып килде. Бер җирдә үзенә урын таба алмады. Ашның тәме, яшәүнең яме бетте. “Төрмәгә бер эләккәч, юньле кеше булып кайтмый инде ул, яшь гомерләрең зая уза”, диючеләр дә булды. Зәлидә андый сүзләрне колагына да элмәде. Көтте, сагынды. Өзгәләнде, ләкин сер бирмәде. Улы белән кызын балалар бакчасына урнаштырды, үзе эшкә чыкты. Көндезләрен озын баракларның идәнен юды. Кичен, балаларын күршеләргә калдырып, кичке мәктәбенә ашыкты. Күршеләргә калдыра алмаганда, балаларын үзе белән эшкә йөрткән чаклары да булды.
-
Канат куеп иңнәргә
Котып – җир шарының “күчәр очы” дип уйланылган ноктасы. Төньяк полюс – төньяк котып. Зәлидәгә бу якларда алты ел яшәргә туры килде. Өйләнешү белән алар Төмән өлкәсенең иң төньяк ноктасындагы посёлокка киттеләр. Поляр экспедициядә эшләүче ире белән тормыш корып җибәрделәр. Башта уллары, аннан кызлары туды. Балалары шунда тәпи китте
-
Сәет батыр токымнары
Ахыры. Башы газетаның 27 июнь, 4, 11, 18 июль саннарында
-
Сәет батыр токымнары
Тарих чоңгылларын актарсаң, һәр төбәкнең горурланырлык батырлары калкып чыга
-
Сәет батыр токымнары
Тарих чоңгылларын актарсаң, һәр төбәкнең горурланырлык батырлары калкып чыга
-
Сәет батыр токымнары
Без – көрәшче халык затыннан
-
Сәет батыр токымнары
Ике урман арасындагы болында сабан туеның иң кызган чагы!
-
Йосылу
Йосылу нечкә күңелле, матурлыкка, табигатькә сизгер, күзаллавы бик тә якты, ачык төсмерле. – Туган авылыңа кайткалыйсыңмы? – дип сорадым. – Үткән ел кайткан идем, андагы үзгәрешләргә исем китте! Иң беренче таныш сукмаклар буенча чишмәгә төштем, чөнки чишмәмне бик сагынам! Салкын чишмә челтерәп, җырлап ага иде. Хәзер үзгәрткәннәр инде: бүлеп алганнар да, суын авылга кудырталар, кешеләр суны урамга гына чыгып, колонкадан алалар, чишмә челтерәвенең тәмен белмичә... Авылыбыз тагын да кечерәя төшкән: яшьләр авылны ташлап китәләр икән, колхоз беткәч, эш калмаган.
-
Йосылу
Йосылу кеше үтенечен кире кага алмады, ризалашты. Сөйләгәннәре буенча Йосылуның эчкерсез, балаларча самими, ярдәмчел, кешеләр турында гел матур фикерле икәнен аңладым: иң кадерле, газиз кешесен кайнар мәхәббәт белән «әнкәем!» дип кенә исенә төшерә; тормышында очраган танышлары турында гел сагынып «И әйбәт тә иде!» дип искә ала.
-
Йосылу
Шулай итеп, без Мусабай әтидә яши башладык. Әти булган кеше сапожник иде: күн итекләр ямый, кизитекләр олтанлый, атларга сбруйлар ясый. Аңа әллә кайлардан киләләр иде. Мин беренче класска укырга кергәч, дәрес карашырга да булыша иде. Ләкин гомере генә кыска булды. Югыйсә әтиле булган идем, бик тә яраткан идем. Башкалар «әти» дип эндәшкәндә, минем дә «әти» диясем килә иде... Икенчедәме, өченче класста укыганда микән, утызынчы март көнне (нигәдер числосы бик нык истә калган) күрше кызы Клара керде.
-
Йосылу
Машина шома асфальт юлдан йөзеп барган кебек – сикертми дә, гөрелтәми дә. Тәрәзәдәге күренешләр дә агып кына китәләр. Күңелле, рәхәт. Юлга чыксам, гел икенче кешегә әйләнәм, дөньяны яңадан ачам: ямь-яшел басуларны, урман полосаларындагы ак каеннарны, зәңгәр күктәге бөдрә болытларны беренче мәртәбә күргәндәй куанам, сокланам. Күңел әллә кайларга ашкына, яшәрә...
-
Соңгы дәрес
– Камзулыңны да ал! Мин аны кимәячәкмен... Дамир, кире борылып, сумкасын куйды. Аның күзләре яшьләнгән, иреннәре калтырый иде.
-
Соңгы дәрес
– Хат язганым юк, – диде ул, күзләрен тәрәзәгә төбәп. – Болынкырда безнең ничек яшәгәнне белә идегез… – Алайса, минем адресны кемнән алдың? – Казаннан сыйныфташ Наил җибәрде. Ул мине былтыр ничектер эзләп тапты. – Кызык, балалар белән ата-аналар хат язышмый торган заманга да килеп җиттек, – дип куйды Наҗия, үз-үзенә сөйләнгәндәй.
-
Соңгы дәрес
Чыгарылыш кичәсе таңга кадәр дәвам итте. Наҗия, балаларын оясыннан очырган ана коштай, кичәге укучыларының күкрәп торган чәчәкләрдәй чибәрлекләренә, яшьлек канатларында, очына-очына, вальс әйләнүләренә шатланып та, бераз сагышланып та карап утырды.
-
Соңгы дәрес
Зинһар сызлама инде, йөрәккәй! Хәзер бит Наҗиянең җиһан агачында үз ботагы, икенче оясы бар.