Газетага алмаш юк

“Авыл утлары”ның даими автор­лары бар. Без алар белән һәрвакыт элемтәдә. Газетага үз исемеңнән язма бирү бер яктан – кызыклы, икенче яктан – зур җаваплылык. Чөнки язма укучыларда нин­ди фикер уятачагын алдан әйтеп булмый. Даими авторыбыз, Вәрәшбаштан Миләүшә Хәсәнова да әле резонанслы, әле хисле язма­лар җибәреп тора – укып барасыз­дыр.

Миләүшә Хәсәнова – “Авыл утлары”ның иң тугры укучыларын­нан. “Әти-әни гомер буе күп итеп га­зета-журналлар алдырды. Әти, кайчан карама, газета укый һәм язмаларның эчтәлеген безгә дә сөйли, бәхәсләшә иде. Әни авылда башка кеше язылма­ганда да, газеталарга һәрвакыт язы­лып барды”, – дип сөйли ул.

Миләүшә апаның “Авыл утлары”нда беренче язмасы башлан­гыч классларда укыганда ук басылып чыга.

– Татар теле укытучыбыз Тәскирә апа иҗади яктан тәрбияли иде. Атна саен иншалар, шигырьләр яза идек. Шунда дүрт юллык кына самими эчтәлекле беренче шигыремне рай­он газетасына җибәрдек һәм ул басы­лып чыкты. Әле миңа шуның өчен бер сум гонорар да кайтты. Ул вакытта бер сум – зур акча, аңа биш ипи алып була иде, – ди Миләүшә Хәсәнова.

Үскәч, студент вакытларында иҗат белән шөгыльләнми ул. Ә менә Вәрәшбашка укытучы булып кайткач, тагын илһамланып китә, яңадан-яңа язмалар тудыра.

– Авылда язу яраткан шөгылемә әверелде. Төрле газета-журналларга язып, хикәя конкурсларында катна­шып, призлы урыннар да яуладым. Ак­чалата бүләкләр дә алдым. Язмалар­ны укып кына калмыйм, кисеп ябыш­тырам, тегелмәләр җыям. “Мәгариф”, “Гаилә һәм мәктәп” журналлары алды­рам. Гомумән алганда, биш мең сумлык газета-журналларга язылабыз. “Авыл утлары”ннан яңалыклар белән таны­шып барам, аеруча талантлы кешеләр турында укырга яратам, рецептлар бу­енча аш-су әзерлим. Хәбәрләрне ин­тернет аша белү – бер нәрсә, әмма га­зетаны бернәрсә дә алыштыра алмый, – ди әңгәмәдәшем.

Хәсәновлар өч бала – ике ул һәм бер кыз үстерә. Төпчекләре – 8 яшь­лек Асылъяр. Кызчыкка махсус “Са­лават күпере”, “Сабантуй”, “Көмеш кыңгырау”, “Ялкын” басмаларын ал­дыралар. Ул аларның барысын да укып бара. Әле күптән түгел “Көмеш кыңгырау”да язмасы да басылып чык­кан. Асылъяр аны горурлык белән безгә дә күрсәтте. Хәсәновларда яшь корреспондент үсеп килә.

Газета-журналлар оештырган кон­курсларны аеруча ярата Хәсәновлар. Әле күптән түгел дини эчтәлекле бәйгедә катнашып, кыйммәтле бүләк отканнар. “Язма эш җибәргән идек, беренче урын алганбыз. Кызым белән икебезгә ике велосипед биреп кайтар­дылар. Әле башта ышанып бетә алма­дык”, – дип шатлыгын уртаклашты Миләүшә ханым.

Үзе укытучы булгач, Миләүшә ханым укучыларда да газета­га карата мәхәббәт тәрбияли. Класс сәгатьләрендә газеталарга күзәтү ясыйлар, язмалар җибәреп торалар икән.

Авыл җирлегендә яңалыкларны каян беләләр? Күп еллар дәвамында район газетасы яңалыкларның бердәнбер чыганагы булган. Бераз­дан радио, аннары телевидение бар­лыкка килә. Хәзер исә кайберәүләр мәгълүматны интернеттан гына ала­быз, дигән була. Газетаны кимсетеп, бер якка алып куя. Шуңа карамастан, “Авыл утлары” (“Сельские огни”) газе­тасы 1931 елдан бирле – мәгълүмат са­гында. Булган, бар һәм булачак...

Динар Минһаҗев фотосы.