Бәхетле булырга соң түгел

Нәсимә бүген аш үткәрә. Яраткан ире, өч баласының кадерле әтиләре Рәйханның җидесен укыта. Өч дистә ел бергә яшәделәр!.. Тәүге тапкыр күргәндә, Нәсимә аны хатын-кызны ярата, кадерли һәм хөрмәтли белүче ир-егеттер дип башына да китермәгән иде. Киресенчә, авылдашын күргәч, шуның өстенә Рәйхан тәкъдим дә ясагач, югалып, каушап калган иде...

Нәсимә белән Рәйхан икесе дә бер авылда туып-үсеп, бер мәктәптә укыдылар, әмма ике арада хисләр булыр дип күз алдына да китермәделәр. Авылдашлар булсалар да, аралашулары исәнләшүдән узмады. Рәйхан мәктәпне тәмамлап югары уку йортына кергәч, Нәсимә аның кайда укуы белән дә кызыксынмады.

Без Нәсимә белән бер сыйныфта укыдык. Аерылмас дуслар булмасак та, бер урам кызлары һәм сыйныфташлар буларак, аралашып үстек. Нәсимә начар укымады, тырышлыгы, укытучыларны тыңлый белүе нәтиҗәсендә яхшы укучылар рәтендә йөрде. Кич клубка чыгу, җәйге каникулларда урамда кич утырулар аның өчен ят иде. 

– Син нишләп өйдә ятасың? Әйдә урамга, анда шундый кызык! Классташ егетләр дә килә, башта клубка җыелабыз, аннан – капка төбендә. Әйдә безнең белән! – дип, ничә чакырсам да, 9 сыйныфка җиткәнче сыйныфташым беркая да йөрмәде.

9 сыйныфта аның артыннан күрше авыл егете Нәсим йөри башлады. Нәсим аңа тын алырга да ирек бирми иде. Кем мотоциклы тавышланып йөри дисәң, көндез дә, кич тә шул Нәсим чапты. 

Нәсимә иртән сүзен “Нәсим” дип башлый һәм йокларга ятканчы аны теленнән төшерми иде. Кайчан гына сөйләшсәк тә, аның һәр сүзе һәрвакыт Нәсимгә барып тоташа иде. Бүген дә исемдә, Нәсимнең әрсезлегенә, тупаслыгына шаккатып, Нәсимәдән:

– Бигрәк яратасың бугай син Нәсимне. Нинди сыйфатлары белән үзенә каратты ул сине? Ул бит кеше белән исәнләшә дә белми. Тупас. Егетләр арасында, бәлки, шулай кирәктер, әмма кызлар белән дә шулай бит ул, – дип сораган идем.

Нәсимә бермәл тын торды да, шундый итеп карады, хәтта соравым өчен кыен булып китте.

– Син ничек Нәсим турында шундый сүзләр әйтә аласың?! Син аны каян беләсең?! Миннән качып очрашырга җыенасыңмы әллә? Кызыгасыңмы? Бел: минем Нәсимем сиңа мәңге карамаячак, ул миңа үзе әйтте. Ул сине сукыр тычкан дип атады! Ул мине генә ярата һәм мине генә яратачак та! Син безнең мәхәббәттән көнләшәсең! – дигән иде классташым. 

Бу сүзләрдән соң Нәсимә белән болай да ыкыр-шыкыр гына булган дуслыгыбыз бөтенләй бетте. Дорфа, үзен генә яратучы Нәсимнең сүзләренә аптырамадым, чөнки аның ничек сөйләшкәнен белә идем. Әмма Нәсимәнең Нәсим белән бер сүздә булып, минем хакта шулай уйлавы күңелемне суытты. Бер сыйныфта укыгач, һәр көнне күрешеп, очрашып торсак та, Нәсимә белән сөйләшүебез исәнме-саумыдан узмады. 

Нәсимә мәктәпне тәмамлаганчы, Нәсим белән бер-берсеннән аерылмадылар диярлек. Нәсим, кайчан карама, Нәсимә янында булды. Кайвакыт хәтта аларда кунып, иртән генә китә торган иде.

Тулырак "Авыл утлары" газетасының 2025 ел 25 апрель санында укыгыз

Фото - Татар-информ архивыннан