Дустым-китап рубрикасы буенча яңалыклар
-
Йосылу
Йосылу нечкә күңелле, матурлыкка, табигатькә сизгер, күзаллавы бик тә якты, ачык төсмерле. – Туган авылыңа кайткалыйсыңмы? – дип сорадым. – Үткән ел кайткан идем, андагы үзгәрешләргә исем китте! Иң беренче таныш сукмаклар буенча чишмәгә төштем, чөнки чишмәмне бик сагынам! Салкын чишмә челтерәп, җырлап ага иде. Хәзер үзгәрткәннәр инде: бүлеп алганнар да, суын авылга кудырталар, кешеләр суны урамга гына чыгып, колонкадан алалар, чишмә челтерәвенең тәмен белмичә... Авылыбыз тагын да кечерәя төшкән: яшьләр авылны ташлап китәләр икән, колхоз беткәч, эш калмаган.
-
Йосылу
Йосылу кеше үтенечен кире кага алмады, ризалашты. Сөйләгәннәре буенча Йосылуның эчкерсез, балаларча самими, ярдәмчел, кешеләр турында гел матур фикерле икәнен аңладым: иң кадерле, газиз кешесен кайнар мәхәббәт белән «әнкәем!» дип кенә исенә төшерә; тормышында очраган танышлары турында гел сагынып «И әйбәт тә иде!» дип искә ала.
-
Йосылу
Шулай итеп, без Мусабай әтидә яши башладык. Әти булган кеше сапожник иде: күн итекләр ямый, кизитекләр олтанлый, атларга сбруйлар ясый. Аңа әллә кайлардан киләләр иде. Мин беренче класска укырга кергәч, дәрес карашырга да булыша иде. Ләкин гомере генә кыска булды. Югыйсә әтиле булган идем, бик тә яраткан идем. Башкалар «әти» дип эндәшкәндә, минем дә «әти» диясем килә иде... Икенчедәме, өченче класста укыганда микән, утызынчы март көнне (нигәдер числосы бик нык истә калган) күрше кызы Клара керде.
-
Йосылу
Машина шома асфальт юлдан йөзеп барган кебек – сикертми дә, гөрелтәми дә. Тәрәзәдәге күренешләр дә агып кына китәләр. Күңелле, рәхәт. Юлга чыксам, гел икенче кешегә әйләнәм, дөньяны яңадан ачам: ямь-яшел басуларны, урман полосаларындагы ак каеннарны, зәңгәр күктәге бөдрә болытларны беренче мәртәбә күргәндәй куанам, сокланам. Күңел әллә кайларга ашкына, яшәрә...
-
Соңгы дәрес
– Камзулыңны да ал! Мин аны кимәячәкмен... Дамир, кире борылып, сумкасын куйды. Аның күзләре яшьләнгән, иреннәре калтырый иде.
-
Соңгы дәрес
– Хат язганым юк, – диде ул, күзләрен тәрәзәгә төбәп. – Болынкырда безнең ничек яшәгәнне белә идегез… – Алайса, минем адресны кемнән алдың? – Казаннан сыйныфташ Наил җибәрде. Ул мине былтыр ничектер эзләп тапты. – Кызык, балалар белән ата-аналар хат язышмый торган заманга да килеп җиттек, – дип куйды Наҗия, үз-үзенә сөйләнгәндәй.
-
Соңгы дәрес
Чыгарылыш кичәсе таңга кадәр дәвам итте. Наҗия, балаларын оясыннан очырган ана коштай, кичәге укучыларының күкрәп торган чәчәкләрдәй чибәрлекләренә, яшьлек канатларында, очына-очына, вальс әйләнүләренә шатланып та, бераз сагышланып та карап утырды.
-
Соңгы дәрес
Зинһар сызлама инде, йөрәккәй! Хәзер бит Наҗиянең җиһан агачында үз ботагы, икенче оясы бар.
-
Ана корт
Повестьтан өзек
-
Үткәннәрне үзгәртеп булмый
Бәла парлап йөри, диләр. Эчүгә сабышу аркасында эшкә йөрмәгәнлектән, Сәлимҗаннның өендәге тормыш көтү өчен кирәкле бөтен нәрсәне аткарып бетерүгә кадәр барып җитүе безгә инде мәгълүм.
-
Үткәннәрне үзгәртеп булмый
Әмма Резедасы авыл җирен ошатмады. Унбер сыйныфтан соң бер җирдә дә укымаганга, махсус белеме булмаганга күрә, ул монда акыл хезмәте белән бәйле эшкә урнаша алмады. Ә инде физик хезмәтне үз итмәгәндерме, килен булып килгән йортта мал-туар карау, көянтә белән су ташу һәм ашарга әзерләү, чүп утау һәм бәрәңге күмү кебек эшләр аның өчен авыр җәза булып чыкты.
-
Үткәннәрне үзгәртеп булмый
Сәлимҗанның унынчы көн инде эчүдән туктаганы юк. Баш күтәрми эчү белән җәфаланган вакыты.
-
Тукран тәүбәсе
Августның салкын иртәсе. Кояш чыкмаган әле. Су өстеннән аз гына пар күтәрелә. Без, Илдус белән күпердән аста – Унике тупыллык турында – көймәдән кармак салып, вак-төяк балыкның алдавына җенләнеп, күзләребезне калкавычтан алмый утырабыз.
-
Изге ат
Повестьтан өзек
-
Әтием кайда, Суслонгер?
Повестьтан өзек
