Тылсымлы гөмбә

Яшәгән, ди, Ләйлә исемле бер кыз.

Бик тырыш, уңган булган ул. Уңган, тырыш булса да, үги әнисе кызны яратмаган. Бер көнне үги әни, Ләйләне урманга җибәреп, аннан ко­тылмакчы булган.

– Урманга барып, тыл­сымлы гөмбә алып кайт! Гөмбәсез кайтасы булма! – дигән. Үзе эченнән генә: “Тылсымлы гөмбәне каян тапсын инде ул?! Ичмасам, югалмасмы”, – дип уйлаган.

Ләйлә, бик курыкса да, кәрзин алып урманга киткән.

Җиләк ашап, кошлар сайравын тыңлап йөргәндә киселгән имән төбендә елап утыручы куян баласын оч­раткан.

– Ник елыйсын, куян? Ни булды? – дигән Ләйлә.

– Күбәләкләр куып йөргән идем, адаштым. Өебезгә кай­та белмим. Әнием дә, туган­нарым да мине югалткандыр инде.

Куян шулай дигән дә та­гын да ныграк еларга тотын­ган.

– Елама, йомшаккай. Мин сиңа әниеңне дә, туганнарыңны да табарга булышырмын, – дип юаткан кыз куян баласын.

Ләйлә белән куян баласы сукмак буйлап киткәннәр. Матур гына аланга килеп чыккач, тамак ялгарга бул­ганнар. Шул вакыт каршыла­рына ач бүре килеп чыккан. Бүре куян белән кызны күреп бик шатланган.

– Минем бик ашыйсым килә. Миңа да өлеш чыкмас­мы? – дигән.

Ләйлә бүрене бик кыз­ганган, янчыгындагы соңгы телем ипиен чыгарып, аңа биргән. Кыз бүрегә урманда нишләп йөрүе һәм куян бала­сы турында сөйләгән.

– Бер дә борчылма, мин сиңа тылсымлы гөмбә үскән урынны табарга өйрәтермен. Син бик мәрхәмәтле, ярдәмчел икәнсең. Менә шушы сукмак буйлап барсаң, куян баласы яшәгән өнгә ки­леп чыгарсың. Алар сиңа ярдәм итәр, – дигән бүре.

– Рәхмәт, бүре дус, – дигән Ләйлә.

Шулай итеп, Ләйлә белән куян баласы урман буйлап юлларын дәвам иткәннәр. Бара торгач, каршылары­на баласын югалткан куян килеп чыккан. Ләйлә куян­га да нишләп йөрүен сөйләп биргән.

– Бер дә борчылма, тыл­сымлы гөмбә үскән урынны табарга карт керпе булышыр. Менә шушы сукмак буйлап барсаң, карт керпе яшәгән өнгә килеп чыгарсың. Ул сиңа ярдәм итәр, – дигән куян.

Бара торгач, Ләйлә имән төбендә утырган карт кер­пене күреп алган. Карт керпенең, кәрзиненә алма ту­тырып, ял итеп утырган ва­кыты булган. Ләйлә керпегә кәрзинен өненә алып кайтыр­га булышкан. Аңа да үзенең нишләп йөрүен сөйләгән.

– Син бик акыллы, ярдәмчел икәнсең. Яхшы­лык яхшылык булып кайта. Тылсымлы гөмбә минем өнем янында үсә. Менә ул! – дигән керпе. Ләйлә бик шатланган. Рәхмәт әйтеп, өенә кайтып киткән.

Ләйлә гөмбәне үги әнисенә биргән. Үги әни, тылсымлы гөмбәне ашап, тылсымчы­га әверелмәкче булган икән. Ашавын ашаган, ләкин хыя­лы чынга ашмаган. Ул ягым­лы әнигә әйләнган. Ләйлә өчен рәхәт көннәр башлан­ган, кыз әни назына күмелеп яши башлаган.

Яна Петрова,

Яңа Усы төп гомуми белем

бирү мәктәбе укучысы.