Чәчәкләр сөйләшкәнне ярата

– Тормыш иптәшем белән икебез дә – Мөслимнән. Озак еллар Түбән Кама шәһәрендә яшәдек. Анда хәрби частьта эшләдем. Хезмәттәшләрем туган көнемә зур-зур гөлләмәләр бүләк итәләр иде. Иптәшем Мирзанур чәчәкләрне ике тапкыр килеп ала иде. “Артист та түгел инде үзең. Нигә шулкадәр чәчәк бирәләр?!” – дип шаярта иде, – дип искә ала Вәсилә ханым.

Тормыш борылышлары аларны Мөслимгә алып кайта. Вәсилә ханымның әнисе авырып китү сәбәпле, аны тәрбияләр өчен алар Мөслимгә кайтып төпләнә.
– Әниебез Вәрәшбаштан, мин нишләптер Вәрәшбашны яратмадым. Шуңа Мөслимдә өй алдык. Мирзанур белән әниебезне тәрбияләп соңгы юлга озаттык. Озак та үтми Мирзанурым да авырып китте: инсульт кичерде. Икебез дә көннәр буе өйдә, бакчабыз – иң рәхәт ял почмагы. Мөслимдә яши башлавыбызга унбиш ел булды инде, – ди Вәсилә ханым.

Мөслимгә кайткач, Вәсилә Хафаева чәчәкләр үстерә башлый. Нинди генә чәчәкләр үсми аның бакчасында: петуния, яран гөлләр, розалар, ромашкалар, бәрхетгөл һәм без исемнәрен дә белмәгән бик күп башка чәчәкләр.

"Авыл утлары" газетасыннан укыгыз.

 Фәридә Гайнетдинова фотосы.